مشاعره با حرف «ح»

حضوری گر همی خواهی از او غایب مشو حافظ / متی ما تلق من تهوی دع الدنیا واهملها

حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو / که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را

حافظ مرید جام می است ای صبا برو / وز بنده بندگی برسان شیخ جام را

حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ،ولی / دام تزویر مکن چون دگران قرآن را

حافظ زدیده دانه ی اشکی همی فشان / باشد که مرغ وصل کند قصد دام ما

حافظ نه غلامیست که از خواجه گریزد / صلحی کن و بازآ که خرابم ز عتابت

حافظ ازدست مده دولت این کشتی نوح / ورنه طوفان حوادث ببرد بنیادت

حافظ ،از باد خزان در چمن دهر مرنج / فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست

حافظ این خرقه بینداز ،مگر جان ببری / کاتش از خرقه ی سالوس و کرامت برخاست

حافظ از دولت عشق تو سلیمانی شد / یعنی از وصل تواش نیست بجز باد بدست

حافظ هر آنکه عشق نورزید و وصل خواست / احرام طوف کعبه ی دل بی وضو ببست

حافظ تو ختم کن که هنر خود عیان شود / با مدّعی نزاع ومحاکا چه حاجتست؟

حافظ گمشده را باغمت ، ای یار عزیز / اتحادیست که درعهد قدیم افتادست

حسد چه می بری ؟ ای سست نظم برحافظ / قبول خاطرو لطف سخن خدا دادست

حافظ چه طرفه شاخ نباتیست کلک تو / کش میوه دلپذیرتر از شهد و شکّر است

حال دل با تو گفتنم هوس است / خبر دل شنفتنم هوس است

حافظا ترک جهان گفتن طریق خوشدلیست / تا نپنداری که احوال جهانداران خوشست

حافظ،منشین بی می و معشوق زمانی / کایّام گل ویاسمن و عید صیامست

حافظ را آب حیات ازلی میخواهی / منبعش خاک در خلوت درویشانست

حافظ ار حشمت پرویز دگر قصّه مخوان / که لبش جرعه کش خسرو شیرین منست

حافظ از معتقدانست گرامی دارش / بس که بخشایش بس روح مکرّم با اوست

حافظ ار بر صدر ننشیند زعالی مشربیست / عاشق دردی کش اندر بند مال و جاه نیست

حاصل کارگه کون ومکان این همه نیست / باده پیش آر که اسباب جهان این همه نیست

حافظ ببر توگوی فصاحت که مدّعی / هیچش هنر نبود و خبر نیز هم نداشت