مشاعره با حرف «ح»
حضوری گر همی خواهی
از او غایب مشو حافظ / متی ما تلق من تهوی دع الدنیا واهملها
حدیث از مطرب و می گو
و راز دهر کمتر جو / که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را
حافظ مرید جام
می است ای صبا برو / وز
بنده بندگی برسان شیخ جام را
حافظا می خور و رندی
کن و خوش باش ،ولی / دام تزویر مکن چون دگران قرآن را
حافظ زدیده دانه ی
اشکی همی فشان / باشد که مرغ وصل کند قصد دام ما
حافظ نه غلامیست که
از خواجه گریزد / صلحی کن و بازآ که خرابم ز عتابت
حافظ ازدست مده دولت
این کشتی نوح / ورنه طوفان حوادث ببرد بنیادت
حافظ ،از باد خزان در
چمن دهر مرنج / فکر معقول بفرما گل بی خار کجاست
حافظ این خرقه بینداز
،مگر جان ببری / کاتش از خرقه ی سالوس و
کرامت برخاست
حافظ از دولت عشق تو
سلیمانی شد / یعنی از وصل تواش نیست بجز باد بدست
حافظ هر آنکه عشق
نورزید و وصل خواست / احرام طوف کعبه ی دل بی وضو ببست
حافظ تو ختم کن که
هنر خود عیان شود / با مدّعی نزاع ومحاکا چه حاجتست؟
حافظ گمشده را باغمت
، ای یار عزیز / اتحادیست که درعهد قدیم افتادست
حسد چه می بری ؟ ای
سست نظم برحافظ / قبول خاطرو لطف سخن خدا دادست
حافظ چه طرفه شاخ
نباتیست کلک تو / کش میوه دلپذیرتر از شهد و شکّر است
حال دل با تو گفتنم
هوس است / خبر دل شنفتنم هوس است
حافظا ترک جهان گفتن
طریق خوشدلیست / تا نپنداری که احوال
جهانداران خوشست
حافظ،منشین بی می و معشوق زمانی / کایّام گل ویاسمن و عید صیامست
حافظ را آب حیات ازلی
میخواهی / منبعش خاک در خلوت درویشانست
حافظ ار حشمت پرویز
دگر قصّه مخوان / که لبش جرعه کش خسرو شیرین منست
حافظ از معتقدانست
گرامی دارش / بس که بخشایش بس روح مکرّم با اوست
حافظ ار بر صدر
ننشیند زعالی مشربیست / عاشق دردی کش اندر
بند مال و جاه نیست
حاصل کارگه کون ومکان
این همه نیست / باده پیش آر که اسباب جهان این همه نیست
حافظ ببر توگوی فصاحت
که مدّعی / هیچش هنر نبود و خبر نیز هم
نداشت